سید عبدالله داعی یکی از ادبای دزفول است که در سال ۱۱۵۸ ه ق در دزفول دیده به جهان گشود و در سال ۱۲۵۶ هجری قمری وفات یافت.
وی در اصفهان در خدمت حجت الاسلام حاج سید محمد باقر به تحصیل اشتغال داشته و علم حکمت ، کلام ، طب را در محضر مرحوم آقا محمد بید آبادی فرا گرفته و در ادبیات و تاریخ نیز آثار کاملی دارد.
آرامگاه وی در محله کرناسیون دزفول قرار داشته و به خاطر قدمت بالا و دست نخورده ماندن از نظر تاریخی به شماره ۷۰۹۸ در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است.
چند دیوان شعر سروده و همچنین مولف کتاب های با ارزش “تذکره الاخیار و مجمع الابرار” و “نهایه الطلب” می باشد. وی در زمان خود در دزفول عالم ذوالفنون بوده است.
مرحوم صدر الدین کاشف در وصف طبابتش فرموده است :
ز دم عیسی وش او بی گمان می نمودی زنده جان و عظم رمیم
سید عبدالله داعی از سادات جلیل صفوی و از فرزندان سید خواجه علی فرزند شیخ صدر‌الدین موسی فرزند شیخ صفی‌الدین اردبیلی است. طایفه ایشان را در دزفول رودبندی می‌نامند.
این بقعه یکی از بناهایی است که حال و هوای تاریخی و آجرکاری های زیبای خود را با کمترین دستکاری در طول حیات خود حفظ نموده است و یکی از بناهای اصیل معماری در دوره ی قاجاریه ی دزفول به شمار می رود. با توجه به نزدیکی خانه داعی که یکی دیگر از آثار ثبت ملی است، خانه ی قصری و حمام کرناسیون، می تواند این محله مورد بازدید مناسب گردشگران قرار گیرد.
تنظیم متن و عکس : محمد آذرکیش

Iran Dezful Daei Shrine